Marleen blikt terug: 10 jaar bij Stichting ROOZ

Hoera! Onze collega Marleen viert dit jaar haar 10-jarig jubileum bij Stichting ROOZ. Ze blikt terug op de afgelopen 10 jaar: van groepsbegeleider tot haar huidige rol als teamleider en coördinator opvang.

Hoe kwam je bij Stichting ROOZ terecht?

“Ik wilde een BBL-opleiding doen. Ik had mijn diploma kinderopvang gehaald, maar kon geen werk vinden in die sector. Dus koos ik voor maatschappelijke zorg en ging op zoek naar een BBL-plek.” Via haar zus kwam ze bij Stichting ROOZ terecht. “Mijn zus zei: probeer het daar eens. En zo ben ik hier terechtgekomen.” Hoewel Stichting ROOZ toen geen BBL-plekken aanbood, besloot oprichter Marco de uitdaging aan te gaan en voor Marleen een plek te creëren.

Je bent gestart als groepsbegeleider en inmiddels teamleider & coördinator opvang. Hoe heb je deze groei ervaren?

“Ik wilde heel graag terug naar de kinderopvang. Ik had zelfs een baan gevonden in die sector en was van plan eerder te stoppen met mijn opleiding,” legt ze uit. Maar het liep anders. “Toen ik klaar was met mijn studie, zei Marco: wil je hier niet blijven werken? En na een half jaar dacht ik: dit is eigenlijk wat ik altijd wilde. Dus heb ik ervoor gekozen om te blijven. En tien jaar later zit ik er nog steeds!” De organisatie is in de loop der jaren ook flink gegroeid. “ROOZ is heel erg veranderd, vooral door de fusie,” merkt Marleen op. Ook haar functie heeft zich ontwikkeld: “Ik ben gestart als groepsbegeleider, en nu ben ik teamleider. Dat had ik tien jaar geleden nooit kunnen bedenken.”

Welke uitdagingen heb je onderweg overwonnen?

Marleen vertelt dat ze aanvankelijk worstelde met het feit dat ze geen zorgachtergrond had. “Ik had geen ervaring met deze doelgroep en ik was heel perfectionistisch. Ik wilde alles goed doen en geen fouten maken. Daardoor blokkeerde ik mezelf. Ik was zo bezig met alles goed doen dat ik niet meer kon leren. Toen stelde een collega voor om video-opnames te maken. Dat hielp me om te zien wat er echt gebeurde, en toen begon ik weer te groeien. Het is echt een lerende organisatie, dus je mag fouten maken – binnen bepaalde normen natuurlijk. Dat gaf me rust.” Met de tijd heeft Marleen geleerd om dingen wat luchtiger te bekijken. “Ik kreeg wel eens te horen: je bent meer gaan spelen met een lach. Ik was altijd heel serieus en alles moest goed. Nu kan ik het luchtiger zien en dat voelt beter.”

Waar ben je het meest trots op?

Als ze terugkijkt op de afgelopen tien jaar, is Marleen vooral trots op haar persoonlijke en professionele groei. “Ik ben gegroeid van groepsbegeleider naar opvangcoördinator en nu teamleider. Tien jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik zo’n functie zou vervullen. Ik ben gegroeid in mijn zelfvertrouwen, en dat straalt door op de kinderen en mijn collega’s.”

Ze heeft ook geleerd om vertrouwen te hebben in het proces. “Als het nu een keer niet goed gaat, denk ik: foutje, volgende keer beter. Die druk is eraf, en dat geeft me rust.”

Je hebt recent je HBO Bachelor Management in de Zorg afgerond. Wat heeft deze opleiding je gebracht in je werk en persoonlijke ontwikkeling?

“Na tien jaar was ik wel toe aan nieuwe uitdagingen. Ik vond het groepswerk nog steeds leuk, maar ik wilde meer doen dan alleen de groepen draaien. De opleiding heeft me de kans gegeven om op een ander niveau een bijdrage te leveren aan de zorg. Ik vind het mooi dat ik nu ook voor collega’s iets kan betekenen. Ik krijg veel energie van die gesprekken, van samen kijken wat er gebeurt en wat er nodig is.” Deze coachende rol past goed bij Marleen. “Ik vind het belangrijk dat iemand zich gezien en gehoord voelt. Ik hoop dat ik dat als leidinggevende kan uitdragen.”

Waar zie je jezelf over 5 jaar?

“Ik krijg veel energie van wat ik doe en ik voel dat ik nog niet uitgeleerd ben. Ik ga gewoon met de flow mee en zie wel wat er op mijn pad komt. Hoe het loopt, dat zien we dan wel.” Marleen’s verhaal laat zien hoe je binnen een organisatie kunt groeien, zowel op persoonlijk als professioneel vlak. “Stichting ROOZ heeft mij de kans gegeven om stappen te zetten die ik anders misschien nooit had durven nemen,” zegt ze dankbaar.